Thailand en het Boeddhisme. Deel4.

In 1932 veranderde de absolute monarchie, Siam in een constitutionele monarchie, en werd het Thailand. Ook bij de monniken ontstond er een vraag naar meer democratie in de sangha. In 1935 kwam een tweeduizendtal monniken naar de hoofdstad om een verzoekschrift in te dienen voor hervorming van het sangha bestuur.

Dit leidde in 1941 naar een sangha wet waar een aantal democratische elementen inzaten. De wet voorzag ook in de benoeming van een sangharaja, een opperste patriarch van de boeddhistische gemeenschap. Net zoals de paus in Rome werd ook de sanghajara voor het leven benoemd. Tegelijk werd er een raad van ouderen benoemd die bestond uit 45 oudere monniken van hoge rang.

Tijdens het bewind van Rama VIII werd de hele Pali Canon in het Thais vertaald. 1956 was de 2500ste verjaardag van de Boeddha Jayanti, de verjaardag van de verlichting van de Boeddha. Dit werd in heel het land gevierd met door de staat betaalde feestelijkheden.

Vanaf 1949 was er een groot geschil in de Thaise sangha tussen de Mahanikaya en Dhammayutika-ordes. Aan de basis daarvan lagen twee problemen. Er was de wrok van de Mahanikaya monniken omdat zij de overweldigende meerderheid uitmaakten van de monniken, en de Dhammayutika monniken de meeste hoge ambten innamen in de sangha. Anderzijds probeerden de Dhammayutika tempels in de provincies zich los te maken van de controle van de Mahanikaya functionarissen.

De machtsstrijd gaat verder.

De strijd om de macht duurde jaren voort waardoor een ontevreden Sarit Thanarat (de generaal die de macht greep in Thailand in de staatsgreep van 1957) in 1962 een nieuwe sangha-wet goed keurde. De wet schrapte de meeste democratische bepalingen van de sangha-administratie en centraliseerde de macht rond de sangharaja. Het bevestigde dat “absolute heerschappij” van de sangha door één leider het beste was en stond de sangharaja toe om de helft tot twee derde van de oudsten in de hoogste raad te benoemen.

De wet maakte het ook mogelijk dat de machthebbers van de staat de sangharaja konden vervangen. Dit betekende zonder meer dat de staat de volledige controle kreeg over de sangha.

Een meer wereldlijke sangha.

Sarit Thanarat wilde de sangha ook gebruiken om de nationale ontwikkeling te bevorderen. Sarit breide de rol van de sangha uit naar meer wereldlijke gebieden. Veel monniken verwelkomden deze vernieuwing omdat daardoor de sangha relevant kon blijven in de nieuwe tijd. In de boeddhistische universiteiten, Mahachulalongkorn en Mahamakut, werden afdelingen gestart met onderwerpen zoals psychologie, wiskunde en natuurwetenschappen.

In een project dat startte tussen 1966 en 1970 werden monniken, die afstudeerden aan deze universiteiten, naar de provincies gestuurd om de plattelands bevolking beter onderwijs te geven. Ze hielpen ook bij lokale ontwikkelingsprojecten en gaven een meer traditionele boeddhistische begeleiding aan de projecten.

Hun rol was ook om de plattelandsbevolking, en de mensen van de bergstammen in het noorden te bekeren tot het boeddhisme. Hun inspanningen leverden echter niet veel op, de mensen begonnen wel met aalmoezen aan de monniken te geven, maar de boeddhistische leer namen ze nauwelijks over.

Een groeiende bosmonniken orde.

In de 20e eeuw bleef de Thaise bostraditie groeien. Charismatische figuren zoals Ajahn Maha Bua, Ajahn Chah, Ajahn Thate en Ajahn Lee (allemaal studenten van de nu beroemde Ajahn Mun) stichten allemaal invloedrijke kloostergemeenschappen. Ajahn Chah richtte zich in het bijzonder op de westerse wereld. Hij was bijzonder succesvol met het verspreiden van de Thaise bostraditie in het westen. Verschillende van zijn leerlingen stichtten tempels in het VK, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Duitsland, Italië en de Verenigde Staten.

Tegen het einde van de twintigste eeuw werd er veel aan ontbossing gedaan in Thailand, en dit had ook zijn invloed op de tempels die erin lagen. In de jaren negentig schonken leden van het Royal Forest Department stukken land aan boskloosters in een poging de wildernis toch een beetje te behouden. Deze tempels zijn samen met het land eromheen veranderd in een soort “beboste eilanden”.

Een toenemende interesse voor meditatie.

Al sinds de jaren 50 van de vorige eeuw is er een duidelijke toename van de interesse voor boeddhistische meditatie in Thailand, en dit vooral bij leken. Meditatie wordt nu beoefend in tempels in heel Thailand door leken, en dit is een van de grootste veranderingen in de beoefening van het Theravada-boeddhisme sinds de Tweede Wereldoorlog.

Deze invloedrijke beweging werd vooral aangewakkerd door de introductie van de Birmese Vipassana-traditie van Mahasi Sayadaw. Phra Phimolatham, die de kerkelijke minister van Binnenlandse Zaken en de abt van Wat Mahathat was ( het centrum van de Mahanikai-orde), werkte hier zeer sterk aan mee. De rivaliserende Thammayut-orde, geleid door Somdet Phra Mahawirawong, promootte ook meditatie in hun tempels.

Dit versterkte ook de aanwezigheid van de bostraditie, die voorheen slechts een klein onderdeel was van het Thaise boeddhisme. Op die manier ontwikkelde zich in de tweede helft van de 20ste eeuw een breed scala aan meditatie methoden. Ook het aantal beoefenaars nam sterk toe in die tijd.

Nieuwe boeddhistische bewegingen.

Vanaf de jaren zeventig van vorige eeuw zijn er verschillende nieuwe boeddhistische bewegingen in Thailand geweest die buiten de traditionele Thaise tempel ordes vallen. Enkele van de meest invloedrijke zijn Wat Phra Dhammakaya en Shanti Asoke. Wat Phra Dhammakaya is een nieuwe boeddhistische sekte die is voortgekomen uit de Dhammakaya-traditie. Zij beoefenen een unieke vorm van meditatie die mogelijk is beïnvloed door de esoterische Yogavacara-traditie. Shanti Asoke (wat “vreedzame Asoka” betekent). Het is een beweging die zich richt op eenvoud en zelfvoorziening.

Als reactie op de ontbossing is er ook een boeddhistische milieubeweging ontstaan. Zij houden zich vooral bezig met het beschermen van hun omgeving door het “ordineren” ( tot priester wijden) van bomen door er een monniksmantel omheen te hangen. Hierdoor word de boom heilig en kan hij niet gekapt worden.

De 21e eeuw zag de opkomst van een paar ultranationalistische anti-islamitische boeddhistische monniken. Dit is vooral een fenomeen in het zuiden van Thailand, waar veel spanningen zijn tussen boeddhisten en Maleisische moslims. Sommigen dragen zelfs wapens en staan ​​bekend als “soldaatmonniken” (thahan phra).

Sommige van deze extreem nationalistische monniken, zoals Phra Apichart Punnajanto, die opriep tot het afbranden van moskeeën zijn uit het monniksambt gezet.

Boeddhistische praktijken.

Boeddhistische praktijken in Thailand draaien allemaal rond de sangha in de tempels. Een belangrijke gewoonte onder de Thai is het doneren aan de tempels. De Thai nemen aan dat dit verdienste genereert ( tham bun). En dit zou hun een voordeel geven in volgende levens.

Meditatie is ook een heel belangrijk onderdeel van het Thaise boeddhisme. Het word zowel door de monniken als door leken beoefend.

Er zijn tal van rituelen in het Thaise boeddhisme zoals het bevallingsritueel. Monniken worden ook uitgenodigd om de verbintenis van een huwelijk in te zegenen. Voor de doden zijn er ook verschillende rituelen, waaronder het zingen gedurende de nacht.

Jongens die gedurende een korte periode monnik worden is ook een gangbare praktijk. Dit zou voor henzelf en hun familie veel verdienste opleveren.

Er zijn ook verschillende feestdagen waaraan leken deelnemen in de tempels. Feestdagen zoals Makhabucha (februari), Wisakhabucha (mei) en Kathin-festivals (half oktober tot half november) zijn heel belangrijk voor de boeddhisten. Ook het Thaise nieuwjaar is een boeddhistisch feest. De Thai kunnen ook een tempel bezoeken of het boeddhisme beoefenen tijdens de vier maandelijkse heilige dagen ( wan phra ).

Boeddhisme in Thailand deel 3.

© Lode Engelen. Foto’s genomen op diverse plaatsen en tijdstippen in Thailand.