De Thai en Thailand (7)

In dit deel komt Simon de la Loubère aan het woord over Siam en de Siamezen. De la Loubère was een franse diplomaat die naar Siam gestuurd werd door Lodewijk de veertiende. Hij verbleef er maar een paar maanden, maar vormde zich toch een uitgesproken mening over de Siamezen. We beginnen met zijn relaas over huwelijk en scheiding in de tweede helft van de zeventiende eeuw in Siam.

Over het huwelijk en de scheiding van de Siamees.

Het is in dit land niet toegestaan ​​aan meisjes om met jongens te praten. En de moeders straffen hen als ze het toch doen, maar de meisjes aarzelen niet om weg te rennen als ze het kunnen. Het lukt de meisjes vaak om weg te komen aan het einde van de dag. Ze kunnen kinderen krijgen vanaf twaalf jaar, en soms al eerder. Meestal worden ze niet ouder dan veertig jaar. Het is daarom dat de meisjes heel jong trouwen, en de jongens in verhouding ook.

Er zijn echter enkele Siamezen die hun hele leven minachting hebben voor het huwelijk. Maar er is niemand die een monnik verleidt, of die in aanraking komt met het leven van een religieus, die nog niet oud is. Wanneer het dus om een ​​huwelijk gaat, vragen de ouders van de jonge man, via oudere vrouwen van goede reputatie, aan de ouders van het meisje om te mogen trouwen. Als de ouders van de dochter het goed vinden, reageren ze gunstig. Maar ze verwijzen toch naar de vrijheid om vooraf de smaak van hun dochter te raadplegen.

Tegelijkertijd nemen ze het uur van de geboorte van de jongen en geven dat van de geboorte van het meisje aan de ouders van de jongen. Bijde partijen gaan dan naar de waarzeggers, voornamelijk om te zien of de ander partij rijk is, en te vragen of het huwelijk zonder echtscheiding tot de dood zal duren.

Omdat iedereen zijn rijkdom met zorg verbergt, om ze te beschermen tegen de verduistering van de magistraten en tegen de hebzucht van de prins, moeten ze naar de waarzegger gaan om van hem te weten te komen of een ​​familie rijk is. Het is op het advies van de waarzeggers dat ze hun besluit nemen.

Het huwelijk kan gesloten worden.

Als het huwelijk moet worden gesloten, gaat de jongeman het meisje drie keer opzoeken en brengt haar betelnoten en fruit mee, maar niets kostbaars. Bij het derde bezoek gaan de ouders van beide kanten mee. Dan wordt de bruidsschat van de bruid besproken, en wat er gegeven wordt aan de echtgenoot. Alles wordt onmiddellijk afgegeven in aanwezigheid van de ouders. Alles echter zonder dat het opgeschreven wordt. Pasgetrouwden ontvangen bij deze gelegenheid gewoonlijk geschenken van hun ooms.

Vanaf dat moment en zonder enige religieuze ceremonie heeft de echtgenoot het recht om het huwelijk te consumeren. Het is de monniken zelfs verboden om aanwezig te zijn. Een paar dagen later gaan ze wel naar het pasgetrouwde stel, om veel wijwater over hun te sprenkelen, en een paar gebeden op te zeggen in het Bali. Het huwelijk gaat, zoals overal, gepaard met feestelijkheden en optredens. Ze noemen ze professionele dansers, maar noch echtgenote noch de echtgenoot en geen van de genodigden dansen daar. Het feest gaat door bij de ouders van het meisje.

De echtgenoot moet een speciale zaal bouwen, en van daaruit worden de echtgenoten weer naar een ander, ook speciaal voor dit doel gebouwd, gebouw gebracht. Dit wordt ook gebouwd door de zorgen en op kosten van de echtgenoot. Hij moet dit bouwen in de omheining van bamboe, die het hek vormt van het huis van de ouders van het meisje.

Een paar maanden blijven ze bij haar ouders wonen.

De pasgetrouwden blijven daar een paar maanden, waarna ze gaan wonen waar ze willen en een ​​woning voor zichzelf te bouwen. Een bijzonder sieraad voor de dochters van de mandarijnen die trouwen, is om deze gouden ring op hun hoofd te zetten, die de mandarijnen op hun ceremoniële muts dragen. Afgezien daarvan bestaat de versiering uit het hebben van mooiere lendendoeken dan normaal. Mooiere oorhangers, mooiere ringen aan de vingers, en in grotere hoeveelheden. Er wordt gezegd dat de zogenaamde schoonvader, voor het huwelijk van zijn dochter gesloten wordt, de schoonzoon zes maand in huis houdt om hem beter te leren kennen.

Mij ​​is absoluut ontkend dat dit waar was. En dat alles, naar mijn mening, de aanleiding om het te zeggen is, dat het het aan de echtgenoot is om de zaal en het onderdak te bouwen dat hij bij zijn schoonvader moet hebben. Terwijl het laten we zeggen maximaal twee of drie dagen duurt. Zijn toekomstige echtgenote brengt hem te eten. Zonder de gevolgen te overzien want het huwelijk is al gesloten, hoewel het feest wordt uitgesteld.

De bruidsschat is niet zo groot in Siam.

De grootste bruidsschat in Siam is honderd catès wat een waarde heeft van vijftienduizend pond (Livre tournois). Omdat de gewoonte is dat de giften van de man gelijk zijn aan die van de vrouw, is het een feit dat in Siam het grootste fortuin van twee nieuwe getrouwde mensen geen tienduizend écus bedraagt.

Siamezen kunnen meerdere vrouwen hebben, wat ze ook zeggen, het zou beter zijn om er maar een te hebben. Alleen rijke mensen willen er meer hebben, en meer voor de pracht en praal, dan voor losbandigheid. Als ze meerdere vrouwen hebben, is er altijd een, die de belangrijkste is. Ze noemen haar de grote vrouw. De anderen, die ze de kleine vrouwen noemen, zijn ook wettelijk, ik bedoel volgens de wetten gehuwd, maar ze zijn onderworpen aan de belangrijkste. Dit zijn alleen gekochte vrouwen, en dus slaven. Het is zo dat de kinderen van de kleine vrouwen hun vader Pô Tchjou noemen, wat Vader Heer betekent. De kinderen van de hoofdvrouw noemen hem gewoon Pô, en dat betekent gewoon Vader.

Trouwen met broer of zus is verboden.

Huwelijken in de eerste graad van verwantschap is voor de siamezen verboden. Maar trouwen met nichten en neven kan wel. En wat betreft de graden van verbondenheid, een man kan met twee zussen trouwen. Wel de een na de ander, en niet tegelijkertijd. De koningen van Siam mogen afwijken van deze regels, en geloven dat ze geen waardige vrouw kunnen vinden, ergens anders dan in hun naaste familie.

De huidige koning is getrouwd met zijn zuster. Uit dit huwelijk werd een prinses geboren, zijn enige dochter. Naar men zegt, is ze gestikt. Ik weet niet of het waar is, maar het is het algemene gerucht. Het heeft er wel alle schijn van want haar huis is gebouwd als voor een koningin. En de Europeanen, die haar de Princesse-Reine noemden, beoordeelden het zoals ik. De verslagen leren ons dat er ergens anders dan in Siam voorbeelden zijn van deze huwelijken van broer en zuster.

En het is zeker dat ze in het verleden vaak voorkwamen onder veel heidense naties, althans in de koninklijke families. De reden was misschien dat de dochter zo kon toetreden tot de kroon met de zoon. Ofwel door de angst, die ik zojuist heb gezegd dat deze koningen ruzie zouden krijgen als ze niet met hun eigen zusters zouden trouwen. Anderen voegen eraan toe dat het zo is dat het volk zo tenminste zeker is dat de koning koninklijk bloed heeft. Tenminste toch van de moeders kant.

Ik vind daarin geen gelijkenis met betrekking tot de Oriënt, waar de volkeren weinig waarde hechten aan het bloed van hun Koningen. En waar de koningen menen de trouw van hun echtgenotes aan te moeten scherpen, door ze zeer streng te bewaken.

In het volgende deel laten we Simon de la Loubère vertellen hoe het er aan toeging bij erfenis of echtscheiding.

© Lode Engelen. Foto’s genomen op diverse plaatsen en tijdstippen in Thailand.

Deel een van deze reeks vind je hier.

Simon de la Loubère.

Simon de la Loubère, (21 april 1642 – 26 maart 1729) was een Franse diplomaat in Siam, schrijver, wiskundige en dichter. Hij wordt gecrediteerd voor het terugbrengen van een document dat Europa kennis liet maken met de Indiase astronomie, de “Siamese methode” om magische vierkanten te maken, en een van de vroegste beschrijvingen van parachutes.

Simon de la Loubère leidde in 1687 een gezantschap naar Siam. (de “La Loubère-Céberet-missie”) Het gezantschap, bestaande uit vijf oorlogsschepen, arriveerde in oktober 1687 in Bangkok en werd ontvangen door Ok khun Chamnan. La Loubère keerde op 3 januari 1688 terug naar Frankrijk aan boord van de Gaillard. Hij was vergezeld van de jezuïet Guy Tachard en een Siamees gezantschap onder leiding van Ok khun Chamnan.

Bij zijn terugkeer schreef de la Loubère een beschrijving van zijn reis, zoals gevraagd door Lodewijk XIV, gepubliceerd onder de titel Du Royaume de Siam.